گلچین محرم ۱۳۹۰

آن شبی که کاروان رفت از حرم

شهر خالی شد ز مولای کرم

از مدینه رفت شاه عالمین

سیّد و مولای مظلوم ما حسین

زینب کبری میان محملش

داشت غوغای دو عالم در دلش

نغمه ای بر گوش سان له رسید

ایها الارباب، عبدلله رسید

همرهش دارد دو در ناب را

هر دو خواهر زاده ی ارباب را

این دو تا بچه دو جا جاموندن، همچین که حسین از مدینه رفت پدرشون دید تا اومدن تو خونه اینا قهر کردن، گفتن: مادر رفت، دایی رفت، قاسم رفت، اکبر رفت، شیر خواره رفت ما موندیم؛ اینقدر گریه کردن باباشون گفت: بلند شید بریم، سوار مرکبشون کرد به تاخت اومدن خاک بلند شد تو مسیر، گفتن یکی داره میاد، یه نفر گفت عبدالله بن جعفر داره میاد با دو تا آقا زاده اش، حضرت زینب یه لبخندی زد گفت: باریک الله عبدالله، آفرین، یه باز اینجا جا موندن یه بار هم تو خیمه دوباره گفتن: مادر قاسم رفت، اکبر رفت ما موندیم،

همرهش دارد دو در ناب را

هر دو خواهر زاده ی ارباب را

گفت با مولا که جانانم تویی

مور درگاهم، سلیمانم تویی

گرچه پایم عذر بر جا ماندن است

سهم قربانی زینب، با من است

در جوابش گفت بانوی حرم

اجر قربانی تو با مادرم

هر که قربانی خود همراه دارد

دخت حیدر در بساطش آه دارد

ای که از اطفال خود دل کنده ای

هدیه دادی، سربلندم کرده ای

یک شب عبدلله در دل باز کرد

بانویش را درد دل آغاز کرد

که ای فدای خاک پایت ما سوا

دختر میراث دار مرتضی

شک ندارم اینکه هر کار شما

حکمتی دارد به دور از فهم ما

در دلم ماندست تنها یک سوال

روز عاشورا در آن جنگ و جدال

هر شهید افتاد بر روی زمین

خود رسیدی در برش، با شاه دین

من شنیدم زیر تیغ و نیزه ها

بر زمین ماندند فرزندان ما

چون حسین آورد اطفال مرا

پس چرا ماندی در بین خیمه ها

گفت ماندم در میان خیمه ها

تا نبیند یار چشمان مرا

چون حسینم شرم گین از خواهر است

گفتم از این غم بمیرم بهتر است

از صبح که اذن جهاد داده شد هزارتا فکر تو سر زینب بود، هزار نوع دل شوره داشت بی بی، یکی از دل شوره هاش این بود نکنه نوبت بچه های من بشه اجاز نده، پسر بزرگ کردم برا چی، این دو تا بچه که می خواستن برن، اول دو تایشون تو خیمه لباس تنشون کرد، روی لباس شون یه چیزی مثل زره انداخت، شمشیر براشون تهیه کرد، حمایل کرد براشون، سرهای کوچک تو خود نمی رفت، زیر خود براشون عمامه بست خود محکم بشه بند کفشاشون سفت کرد اول هم مو هاشون شونه کرد، گفت: خواستین برین جلو دایی سرتون پایین ولی سینه ستبر، حسین نگاه کرد دید از خیمه زینب دو تا ماه پاره اومدن بیرون، زینب داره می بینه از لای خیمه، هی می بینه این بچه ها گردن کج کردن، هی اینار بغل کرد گفت: نه، معلوم بود حسین اجازه نمی ده، راهیشون کرد رسیدن تو خیمه گفتن: نمیزاره بریم یه کاری بکن؛ زینب اومد جلو حسین گفت: داداش این رسمه بچه رباب قرار بره، علی اکبر رفت، من این دو تا بچه ام دق می کنن، دید حسین گریه می کنه، گفت: داداش صدا مثل این فدا اکبرت، صدتا مثل این فدا اصغرت، اما جان مادر رو زمین نزار داداش، حسین گفت: برو بگو بیان

ای سلیمان نگاه کن به مور

هدیه آورده ام به مقدم تو

من هم امروز با همین دو پسر

سهم دارم در این محرم تو

رد احسان مکن خدای کرم

اذن میدان بده به طفلانم

بس بُوَد داغ اکبرت به دلم

بیش از این جان من، مرنجانم

گر بمانند این دو بین حرم

جان به لب میشوند از غیرت

گر ببیند خیمه ی خورشید

شود آماج آتش و غارت

حتم دارم که هر دو می میرند

گر ببیند دست بسته ی من

جای سیلی به روی طفل تو و

سیل خون از سر شکسته ی من

هر کی می رفت تو میدون زینب می ایستاد جلوی خیمه نگاه می کرد، آماده بود یه جایی که می شد کمک حسین کنه، بره کنار بدن کمک کنه بدن بیارن، اما اینجا تا زیر قرآن بچه ها رد شدن، اما تا بچه هاش رفتن، عمه سادات رفت توی خیمه نشست، تا صدای هلهله بلند شد فهمید کار تموم شده هی گفتن: زینب بلند شو بچه ها تو دارن میارن، گفت: رهمام کنید، ای حسین

رواق - آن شبی که کاروان رفت از حرم